Gisteren was het, “het internationale dag van het kind”, nu zul je je afvragen wat heeft dat met mijn werk te maken. Vroeger toen ik als kind in de zandbak speelde ging het over spelen en doen. Ik raakte de tijd kwijt en kwam steevast te laat thuis voor het eten. Naarmate je ouder wordt lijkt het wel of het onbezorgd spelen minder wordt en de verantwoording alleen maar groter. Dit begint al de tienerjaren. De druk van ouders wordt steeds groter, er moeten goede cijfers gehaald worden, normen en waarden worden steeds maar weer herhaald. Doe dit, doe dat! We moeten, moeten en moeten en moeten nog veel meer. Ouders leren ons wat goed is en wat niet, welke banen beter zijn dan andere en welke studie het beste bij ons past. Ik hoor ouders (s)preken hoe belangrijk het is dat hun kind niet naar de havo gaat, maar tegen al het advies in toch het atheneum gaat doen. Verder hebben we ook nog wel wat collectieve overtuigingen waarmee we de ander geweld aan doen; “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg” of “als je voor een dubbeltje geboren bent zul je nooit een kwartje worden” Is al die kennis wel de oplossing voor een gelukkig leven? En die enorme druk die er op kinderen wordt gelegd, wat doet dat met ze?
Onder druk staan, knapt een mens meestal niet van op. Dit zal gevoelens van stress opleveren en als het maar lang genoeg in het lijf aanwezig is komt er vanzelf een burn-out. Voor sommige een geschenk uit de hemel, voor andere de hel op aarde. Wat het lichaam eigenlijk wil zeggen, of liever onze ziel, is dat we te lang ons zelf hebben genegeerd en te weinig naar onze ziel hebben geluisterd. Heeft de ziel dan een stem? De volksmond zal het intuïtie noemen of het innerlijk weten. Het jammere is dat we hier collectief zo weinig tijd aan besteden. We leren op school heel veel dingen, zoals rekenen, taal, de weg in de wereld, economie en nog veel meer. Later proppen we er nog wat vakkennis bij en dan ben je klaar om je baan te zijn. Onderweg hoor ik mensen zeggen, ik ben bakker, projectleider, tekenaar, verkoper of directeur. Vanuit een narcistische perceptie benaderen we de wereld. We hebben nog maar een of enkele zienswijze en vereenzelvigen ons daarmee. Als ik aan mensen vraag wat ze nog meer zijn dan hun titel of functie, is dat meestal een lastige vraag, waar geen antwoord op komt. Dit is ook wel te begrijpen, we zijn niet gewend om van binnenuit te werken. De meeste opleidingen die ik gedaan heb, waaronder een mbo en hbo opleiding gaf geen ruimte om onszelf te ontdekken, laat staan dat er gesproken werd over wat goed voelt. In het kort gezegd mens worden. In contact zijn met je innerlijke stem.
Als kind maken we continue gebruik van onze innerlijke stem, dat is de stem die aanwezig is in het hier en nu. Tot onze 5de levensjaar,blijkt uit onderzoeken dat we als kind bijna altijd in het hier en nu zijn en maken we gebruik van bijna 90% van onze intelligentie. Dit neemt voor de meeste af naarmate we ouder worden en ons steeds meer overtuigingen van buiten af worden opgelegd. Het hier en nu verruilen we dan voor onze interne dialoog (de voortdurende gedachten die maar door gaan). Het woord overtuiging zegt het eigenlijk al, we tuigen iets op, net als een kerstboom hangen we iets aan ons vast. En beschouwen dit al waarheid.
Hoe komen we nu weer bij onze innerlijke stem van weten? Als eerste zullen we onze geest moeten richten in het hier en nu. De volgende is het open stellen van onze geest. We hebben dan met onze stem van het oordeel te maken, wat we vinden van de dingen, gebeurtenissen of mensen om ons heen. Onze geest stellen we open door te zien wat het werkelijk is, ipv dat we het inkleuren door ons eigen denken. Als iemand met zijn armen over elkaar zit wil het niet zeggen dat het koud is of dat hij zich afsluit van de persoon tegen over hem. Hij kan het ook prettig vinden om zo te zitten. Als we beginnen met de stem van het oordeel los te laten komt de stem van het cynisme, hiervoor zullen we ons hart moeten openen. Dit kan cynisme naar buiten zijn; alle mensen met een tatoo zijn asociaal, of naar binnen, ik kan niet anders dan broodbakken of boekhouder zijn. We hebben een open hart nodig om te voelen vanuit onze ziel wat werkelijk bij ons past. De laatste stap is onze Wil openen, bewust met hoofdletters. Nu komen we de stem van angst tegen, bijvoorbeeld de angst om afgewezen te worden. Angsten doen ons verstijven en vreten aan onze energie. Als we ze gaan onderzoeken en beschouwen komt er ruimte om ze los te laten.
Angsten, cynisme en overtuigingen hangen niet aan een kind van 5, dat wordt ons aangedaan, opgelegd of nemen we over. Misschien is het een idee om de dag van “het internationale kind” te beschouwen als de dag dat je ruimte geeft aan je eigen kind. Welke last zou jij kunnen loslaten?
Soulving 