Loslaten
Je moet het loslaten man! Het is zo’n uitspraak die makkelijker is gezegd dan gedaan. Het onderwerp komt toch vaak ter spraken. Van de week vroeg iemand aan me; “hoe kom je nou eigenlijk bij je gevoel?” De context waarin hij het vroeg kwam mij niet onbekend voor en beantwoorde de vraag met; “ik zou de situatie even met rust laten en jezelf wat ruimte geven, dan komt het gevoel vanzelf”
Loslaten, voelen en bijvoorbeeld ruimte geven, onderwerpen die door mannen minder snel besproken worden. Maar die zeker spelen. Steeds vaker bespreek ik dingen met mannen die over het gevoel gaan. Vaak komt dit aan bod als we ergens mee zitten, als iets bezit van ons neemt.
Later toen het telefoongesprek was geëindigd vroeg ik met toch af hoe ik zo stellig aan dit antwoord kwam. Na enige tijd van contemplatie kon ik voor mijzelf zien waar het vandaan kwam. Begin van dit jaar heb ik 3 maanden rust kunnen nemen van mijn werk en verschillende activiteiten om mij heen. In de periode ervoor was ik lang druk geweest en was ik door een aantal emotionele dingen heen gegaan. Mijn toerenteller had lang in het rood gestaan, zo lang dat het nu fysiek kenbaar werd. Tijdens een massage kwam een pijnlijke plek in mijn maag boven water. Ik had dit niet eerder gevoelt, althans niet bewust en werd er op geattendeerd dat ik hier wel een dokter naar moest laten kijken. Deze keer niet al te eigenwijs heb ik het advies opgevolgd. Haar vermoeden was een maagzweer, dit was na bloedonderzoek juist. Het advies, rust nemen en medicatie! Ik was hier nog niet van overtuigd. In gesprek met de arboarts die ik in eerste instantie nog aan het overtuigen was dat ik na 2 weken weer kon werken, begon ik toch wel in te zien dat ik mij moest ziek melden.
Nu 8 maanden later na de keuze om 12 weken thuis te zijn kijk ik naar deze periode als een cadeautje. De eerste 2 maanden ben ik bezig geweest met loskomen, ik was zeker nog niet aan het loslaten. Veelal in gesprek in mijn hoofd, plannen maken, nieuwe stappen. Ik was er mee bezig, zo dat een vriend van mij zei; “je moet de situatie echt met rust laten, de antwoorden komen vanzelf” Ik wilde het wel aannemen en heb het zo goed en zo kwaad de situatie met rust gelaten. Daarna is echt een periode van loslaten gekomen. Het frappante is, nu ik terug kijk, dat ik het eerst heb moeten loslaten om te zien wat het heeft opgeleverd. Die 12 weken ziektewet hebben mij het inzicht gegeven dat afstand nemen en het denken even met rust laten, antwoorden uit mijn gevoel geven. Een mooi cadeau wat op mijn pad kwam en wat ik mijzelf heb gegeven. Ik realiseer mij dat niet iedereen in een situatie zit waarin dat zo makkelijk kan.
Nu ik dit schrijf ben ik ook aan het loskomen en wel van mijn goede vriend met slechte invloed, de sigaret. Na lang uitstellen ging ik naar de dokter met een nare hoest en piepende longen. Ik keerde huiswaarts met medicijnen voor geïnfecteerde bronchiën en het advies om te stoppen met roken. Na een longtest werd ik ook nog eens geconfronteerd met een lager dan gemiddelde longopname capaciteit. Daar schrok ik van. Deze verstokte schoorsteen moest echt gaan stopen met roken. Met ondersteuning van medicijnen ben ik aan mijn derde week begonnen. Ik lieg als ik zeg dat het makkelijk is. Een mooie voorbeeld , bier drinken is opeens een stuk minder leuk. Het erge is, naarmate ik meer drink, verlang ik meer naar een sigaret. Je begrijpt wel dat dit een lastige situatie is voor een man die graag een drankje lust, een Tafelaar.
Ik ben er nog dagelijks mee bezig en veel momenten op een dag herinneren me wel even aan mijn “oude liefde”. Het voelt als een ding, aanwezig en wat energie kost. Ik laat het maar even zijn. Er zijn al momenten dan is het er even niet. Of ik dan in mijn gevoel zit, dat weet ik niet precies. Het voelt in ieder geval wel prettig. Volgens mij is het dan goed.
Soulving 